Değişen hiçbir şey yokmuş bu sokaklarda. Her zamanki gibi umutsuzluklar. Hayattan beklediğini
alamayan bakışlar. İnsan nasıl hissederse öyle görürmüş herşeyi. Yine öyle bir kaybediyorum ki sadece hüzün görebiliyorum.
Evden ayrılırken kurtulduğumu hiç düşünmedim. Sadece çıktım geldim. Kolay olacağını düşünmek istedim. Bırakmak istemediğim şeyler vardı ama hiçbiri kalmam için yetmedi işte.
Şimdi düşünmekten başımın ağrıdığını hissettim. Biraz önce sigaraya vurdum kendimi. Şişelerin dibinde kalanları içtim. Sonra bi sigara daha. Bozuk musluktan gelen saniye başı tıkırtı. Karşımdaki pis duvara bakarken buldum kendimi. ' Çıldırmanın eşiğine geldin akıllı ol!' dedim kendime. Sonra elimdeki sigaraya daldı bakışlarım, o an fark ettim elimin titrediğini. Daha bi acıdım kendime. İnsanın kendine acıması kadar bitik birşey yok belkide.
Biraz sonra üstümü değiştirdim. İştahım yok diye aç bırakmıştım kendimi saatlerce, birşeyler tıkıştırdım. Elime kitap alıp ona odaklanmayı diledim. Aklımda sadece bir kişi vardı.
İçerden kapı açılma sesi geldi. Sonra kafamı kaldırdım, karşımda o vardı. Gülümseyip yatağa yanıma ilişti. Sıcak sıcak gülümsedi. Neşelendim. Çıplak bacaklarıma öpücükler kondurdu.
Sadece bir saniye sonra maskesi kalktı. Eren'i gördüm bir an. Tekrar görmek için zorladım kendimi. Gerçekle yüzleşmek zordur. Karşımda ne o vardı ne de Eren.
Sadece bir hiç.
Jill
