Değişen sadece düşüncelerim, eksikliklerim ve özlediklerim. Bazı konularda çok hassasım. Mesela babamın eksiklğini bu aralar çok hissdiyorum. Annemi yirmiiki sene içip içip dövmüş olmasını bi hiçe sayarak aklıma gelmesine izin veriyorum.
Bazı şeylerin eksiklikleri de var hala. Doktordan söz etmeyeceğim diyorum ama ediyorum istemeden. Kaç ay oldu. Bir insan ne kadar yas tutabilir. Ne kadar sabahları feci bi karın ağrısıyla gözleri yaşlı uyanabilir. Bir insan nsaıl olurda bir insanda bu kadar etki bırakabilir. Ya da nasıl olur da ben böyle bir insan haline gelebilirim. Yalnız , duygusuz, vicdansız, gamsız ve boş. Sınavım var yarın hani şu homofobik ailemden kurtulmak için hazırlandığım. Kendime bi hayat kurmak için uğraştığım sınav. Herkes mesaj attı ve ben o kadar salağım ki hala doktorun mesaj atıp destek vermesini bekliyorum.Çünkü koca bi malım ben . Çok özlüyorum onu. Daha yeni farkettim gerçi. Hiç ummadığım bi zamanda gece yarısı karıma çıkan yeni fotoğrafıyla dank etti kafam. Ağrı girdi her yerime ve ben sığınacak kimsem olmadığı için güneşin doğmasıyla yarı ölüm haline geçebildim. Yazamıyorum uzun zamandır da . Vakit bulamadığımdan değil, dilimin tutulasından . Yazma yeteneğimi kaybettim sanırım. Bu yazı nasıl oldu yada nasıl olur onu bile bilmiyorum. Sadece sınava saatler kala yazmak istedim sanırım.
Neyse fazla uzatmayacağım. Çünkü yazamıyorum. Çünkü... Aman neyse kendimi aşağılamaktan vazgeçmeliyim sanırım .
Hoşçakalın dostçakalın...
