Herkesin 14 Şubatı mübarek olsun, muhterem blogger sakinleri. Şuan uzay gemisinin içinde evrenin ve zamanın derinliklerine doğru akıp gidiyorum. Bir ay boyunca götümü yayıp oturdum. Kimseye bir hayrımda olmadı, kendime bile...
Yazık ki en başta kendi içime yaptığım yolculuğu tamamlayamadım. Yaşadığım çöküşleri de atlatamadım. Kafamdakileri de alıp gidiyorum.
Şunu anlamam gerek : Kimsenin aşık olamayacağı yetersiz biriyim. Bir kere yüzümde bitiremediğim sivilcelerim ve yeterince fazlalık kilolarım var. Oidipus kompleksi gibi olmasın ama beni babam da pek sevmezdi, diğer erkeklerden bunu beklemek biraz aptallık haliyle.
Yani buradan iletmek istiyorum ki sevgililer gününü Cem Adriyanla yahut sessizlik içinde yollarda geçiriyorum. Bu 14 Şubatı diğerlerinden ayıran şeyse artık Burak diye birinin hayatımda var olmayacak oluşu. Asıl olan hiç varolmayışı da olabilir.
Her iki türlüsü de çok bok gibi be.
Dün doğum günüydü. Bana bir hafta önce benim onsuz daha mutlu olabileceğimi söyledi. Her iki türlü de mutsuz olduğum gerçeğiyle yalnızım. GERÇEKTEN YALNIZIM...
Belki aramızda mutlu olanlar vardır. İçinizi fazla sıkmayayım.
jill
 |
