Yıllardan bir gün diye başlayan cümleler var içimde son
zamanlar. Yazmaya başlasa yazacak çok şeyim ama anlatsam da bi boka
yaramayacağını düşündüğüm şeyler var .Hayatım hiç olmadığı kadar düzgün ilerliyor
ama doğru mu gidiyor yanlış mı gidiyor hiç emin değilim .
Özlemini çektiğim çok şey var birde eskiden özlemini çekmediğim
ama şuan özlemini çekmek istediğim ama özlemini çekemediğim için üzüldüğüm
şeyler de var . Her duyduğum acıklı ve güzel hikayelerde birkaç kelime yüzüme
çat çat vuruluyor ve bir aydınlanma yasıyorum .
Her zaman ki gibi çok şey oldu çok şey gelişti ve çok şey
gelişiyor . Hangisinden bahsedeceğimi bilmiyorum ki gerçi bahsetsem de bana ne faydası olacak
havasındayım . Bursa’ya döndüm bal ayısını arkada bırakıp , kedimi başka bir
yere bırakıp sırf yapmam gereken bazı şeyler olduğunu düşündüğüm içindi . Gerçi
yapmak istediğim her şeyi yaptım . Annemle bir nebze olsa aramı düzelttim .
İngilizce kursuna gittim . Alese gitmek istiyordum ona hazırlandım . Yamuk olan
burnumu yaptırdım . Planları tek tek yerine getirdim . Getirdim de içimdeki
bazı şeyleri halledemedim galiba . Yani şuan hepsini yaptığım için bir amaçsızlık
var bende çünkü yaklaşık 7 aydır falan beklemekten
başka bir şey yapmadım ki o zamanlar uğraşımda
vardı . Şuan bir uğraşımda yok o yüzden sadece bekliyorum ve bu beni aşırı
yoruyor. Eskisi gibi biriyle konuşayım derdimi anlatayım aman şu olsun bu olsun
gibi şeylerde gelmiyor içimden . Blog yazama sebeplerimden biriside bu .
Yalnızlaştırdım iyice galiba kendimi bazı şeylerden . Eskiden yalnız kalmaktan
korkarken şimdi kendimi yalnızlaştırıyor olmam da ayrı bir durum tabi 😊
hayatın cilvesi işte geç gelem bi aydınlanış . Kendime laf sokmayı bırakıyorum
artık çünkü elime bir şey geçmiyor . Geçmek zorunda değil . Yahu yaptığımız bazı
şeyler aynı sonuçlanacak diye bir şey de yok . Bazı durumlar umduğumu gibi gitmeye
bilir Belki de böylesi daha iyidir .
Zamanla anlanacak bir şeydir . Yaşamadan öğrenemeyiz.
Üniversiteden sonra riske attığım her şeyin bir nedeni vardı
. O nedenlerin hepsi gerçekleşti ve riske attığım şeylere dönüp bakıyorum ve
zaman zaman acaba mı diyorum . Bunu ne zaman diyorum , yalnız yaşaya arkadaşlarımın evine
gittiğimde kendisine kurduğu yalnız güvenli alanların güzelliğinde acaba mı
diyorum . Yolda gördüğüm ısırmalık kedi de diyorum . Yada birbirini semeye
çalışan iki insanda acaba mı diyorum . Yada bir psikoloğun ‘ şuan ki düşüncelerin
aslında geçmişe karşı kendini çok
yıprattığın için oluyor olabiliri mi ‘ dediğinde diyorum . Yani bunlar benim
mutsuz olduğum anlamına vermesin . huzurluyum , mutluyum ve bunların hiç biri
rol değil . Sanırım doymak bilmeyen ruhlarımız sayesinde hep bir şüphe kalıyor
içimizde . ya ben bir şekilde aydınlanmaya başlıyorum ya da yanlış giden bir şeyler
var. Böyle de yazınca da acaba kendimi mi zora sokuyorum diyorum Bu da bende bir paradoks oluşturuyor .
Oluşturuyor da artık bazı şeyleri boş vermeyi öğrendiğim
için kendiliğinden çözülüyor .Huzurumun sebebi bu da olabilir . Bilemiyorum ya
işte . Bilmek zorundan da değilim .. Karamabole gidiyor bir şekilde . Bakalım
görelim Gelirim yine duygu patlamasında . Hoşça kalın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder